شبیه‌ساز جدید و واقعی شرکت هوندا برای رانندگان
فهرست مطالب:
به گزارش مجله ماشین، شبیه‌سازهای Driver-In-The-Loop به تیم‌های مسابقه‌ای امکان می‌دهند تا با شبیه‌سازی شرایط واقعی، بهینه‌سازی‌های لازم را قبل از مسابقات انجام دهند.
تجربه من نشان داد که رانندگی در چنین شرایطی چقدر سخت و چالش‌برانگیز است و چقدر شبیه‌ساز می‌تواند به رانندگان و تیم‌ها در بهبود عملکرد کمک کند.
نمیشد با اطمینان گفت، چون هوندا قیمت دقیقی به من نداد، ولی حدس میزدم ماشینی که در حال سوار شدن به آن بودم، گرانترین ماشینی است که تاکنون رانده‌ام.
در یک نگاه، منطقی به نظر می‌رسید: یک خودروی مسابقه‌ای تک‌نفره با شاسی مونوکوک از جنس کربن-کولار و حداکثر سرعت نظری حدود ۲۴۰ مایل در ساعت. اما از زاویه‌ای دیگر، منطقی نبود: این خودرو چرخ نداشت.
این به این دلیل بود که این خودرو نبود. این یک کامپیوتر بود.
من در حال ورود به شبیه‌ساز Indycar شرکت هوندا بودم. این شبیه‌ساز با قابلیت حرکت در سه محور و داشتن یک کابین واقعی Dallara DW12 و فرمان، شبیه‌سازی بی‌نظیری را ارائه می‌دهد.
ساختار یک شبیه‌ساز
در ۱۵ سال گذشته، شبیه‌سازهای رانندگی دنیای مسابقات را متحول کرده‌اند، چرا که شبیه‌سازی کامپیوتری به اندازه کافی قدرتمند شده است تا شرایط فیزیکی واقعی را به طور معناداری شبیه‌سازی کند.
شبیه‌سازهای بدون راننده، به مهندسان اجازه می‌دهند تا تنظیمات یک مدل کامپیوتری از خودرو را تغییر دهند و داده‌هایی در مورد عملکرد احتمالی خودرو در پیست دریافت کنند.
این روش اغلب به عنوان جایگزینی برای تست‌های پرهزینه و وقت‌گیر در تونل باد استفاده می‌شود.
شبیه‌سازهای Driver-In-The-Loop مانند آنچه من در آن بودم، اجازه می‌دهند تا راننده واقعی خودروی شبیه‌سازی شده را رانندگی کند و این امکان را فراهم می‌کنند که تست‌ها هفته‌ها قبل از مسابقه بدون نیاز به تغییرات فیزیکی در خودرو انجام شوند.
تفاوت با بازی‌های ویدیویی
بین این شبیه‌سازها و بازی‌های مسابقه‌ای معمولی تفاوت زیادی وجود دارد.
در بازی‌های ویدیویی، همه چیز به شدت ساده‌سازی شده است تا بازی بر روی سخت‌افزارهای مختلف قابل اجرا باشد.
اما در شبیه‌سازهای Driver-In-The-Loop، نرم‌افزار شبیه‌سازی مخصوصاً برای تجهیزات و تیم مسابقه‌ای که از آن استفاده می‌کنند طراحی شده و واقعیت در جنبه‌هایی که تیم بیشتر به آن اهمیت می‌دهد تاکید می‌شود.
روز من در یک پارک صنعتی نچندان قابل تشخیص در خارج از ایندیاناپولیس آغاز شد.
پس از امضای فرم‌های مختلف در لابی، وارد اتاق کنترل شدم. در یک طرف یک دیوار شیشه‌ای: چند دستگاه فروش خودکار، میزهای اداری خاکستری و تعداد زیادی کامپیوتر و صفحه نمایش برای نمایش تل‌متری و ویدیوهای راننده بود.
در طرف دیگر: یک اتاق بزرگ به اندازه یک گاراژ با یک شاسی کربنی Dallara روی یک پایه هیدرولیک بزرگ و احاطه شده توسط صفحه‌نمایش‌های ۲۷۰ درجه.
تجربه رانندگی در شبیه‌ساز
پس از بررسی اولیه توسط مهندس، وارد کابین شبیه‌ساز شدم.
شبیه‌ساز حتی حرکت‌های فیزیکی خودرو را شبیه‌سازی می‌کرد و همه چیز را واقعی جلوه می‌داد.
در طول رانندگی، هر بار که نزدیک به سرعت مورد نظر می‌رسیدم، تصادف می‌کردم. ولی بعد از چند بار تصادف، به تدریج به سرعت ۲۳۲ مایل در ساعت رسیدم.
