چرا موتورهای فرمول یک از V12 به V6 تغییر کردند؟

به گزارش مجله ماشین، موتورهای فرمول یک همواره قلب تپنده این ورزش بوده‌اند. از V12های افسانه‌ای دهه ۹۰ میلادی تا پیشرانه‌های هیبریدی V6 امروزی، این موتورها مسیر پرفراز و نشیبی را طی کرده‌اند. اما دلیل اصلی این تغییرات، فراتر از یک تصمیم ساده فنی است.

در تاریخ فرمول یک، انواع مختلفی از موتورها به کار گرفته شده‌اند؛ از موتورهای V8 و V10 گرفته تا V12 و حتی V16. اما نگاهی به سال‌های اخیر نشان می‌دهد که با تغییر قوانین، پیشرانه‌های بزرگ و پرمصرف جای خود را به موتورهای کوچک‌تر، کارآمدتر و البته پیچیده‌تر داده‌اند.

پس از پایان دوران پرقدرت موتورهای توربوشارژ در سال ۱۹۸۸، فدراسیون جهانی اتومبیل‌رانی (FIA) استفاده از موتورهای تنفس طبیعی ۳.۵ لیتری را اجباری کرد. در این دوره، موتورهای V12 به دلیل صدای جذاب و قدرت بالا، محبوبیت زیادی پیدا کردند. فراری و هوندا با موتورهای V12 خود، موفقیت‌های بزرگی کسب کردند؛ به خصوص هوندا که در سال ۱۹۹۱ با پیشرانه V12 خود، به همراه آیرتون سنا، قهرمانی جهان را از آن خود کرد.

اما موتورهای V12 به دلیل وزن بالا و مصرف سوخت زیاد، به تدریج جایگاه خود را از دست دادند. تیم‌ها دریافتند که موتورهای V10، با وجود قدرت کمتر، سبک‌تر و کم‌مصرف‌تر هستند و عملکرد بهتری ارائه می‌دهند.

در سال ۱۹۹۳، موتور V10 رنو نشان داد که ده سیلندر یک عدد جادویی است. این پیشرانه با تیم ویلیامز، فصل را با قدرت کامل به پایان رساند و تبدیل به یک رقیب سرسخت برای موتورهای V8 فورد شد. به تدریج، همه تیم‌ها به سمت استفاده از موتورهای V10 روی آوردند.

با این حال، هزینه‌های سرسام‌آور توسعه موتورهای V10 و رقابت بر سر رسیدن به دور موتورهای بالاتر (تا ۲۰,۰۰۰ دور در دقیقه)، باعث شد FIA بار دیگر وارد عمل شود. برای کاهش هزینه‌ها و افزایش ایمنی، از سال ۲۰۰۶، موتورهای V8 با حجم ۲.۴ لیتر اجباری شدند. این موتورها نیز در ابتدا به دور موتورهای بسیار بالایی دست یافتند، اما FIA با تعیین محدودیت ۱۹,۰۰۰ دور در دقیقه، سرعت توسعه آن‌ها را کنترل کرد.

در سال ۲۰۱۴، قوانین فرمول یک بار دیگر تغییر کرد و این بار، به دلیل تمرکز بر کاهش انتشار کربن و افزایش کارایی، پیشرانه‌های هیبریدی V6 توربوشارژ ۱.۶ لیتری جایگزین V8ها شدند. این موتورها که “پاور یونیت” نامیده می‌شوند، با استفاده از سیستم‌های بازیابی انرژی (Hybrid)، به قدرتی نزدیک به ۱۰۰۰ اسب بخار می‌رسند.

با وجود تمام تغییرات، فرمول یک همواره در حال تلاش برای یافتن تعادل بین هیجان، سرعت و فناوری‌های مدرن است. موتورهای V6 هیبریدی امروزی شاید صدای غرش V10ها را نداشته باشند، اما در اوج فناوری قرار دارند و سرعت آن‌ها همچنان خیره‌کننده است. این تکامل نشان می‌دهد که صرف‌نظر از تعداد سیلندرها، تیم‌های فرمول یک همیشه راهی برای به حداکثر رساندن قدرت و عملکرد پیدا خواهند کرد.