میراث ژاپنی در قلب سوپراسپرت‌های بریتانیایی

تکامل یک پیشرانه قدرتمند

به گزارش مجله ماشین، موتورهای هشت سیلندر خورجینی (V8) که در قلب سوپراسپرت‌های مدرن مک‌لارن قرار دارند، در طول زمان تکامل یافته‌اند:

• M838T (نسخه ۳.۸ لیتری): این موتور که با همکاری شرکت ریکاردو (Ricardo) توسعه یافت، از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۱ تولید شد و نیروی محرکه اصلی بازگشت مک‌لارن به عرصه تولید خودروهای جاده‌ای بود. این پیشرانه در مدل‌های انقلابی آن زمان مانند MP4-12C با قدرت ۵۹۲ اسب بخار رونمایی شد و در مدل‌های مهمی چون ۶۵۰S، ۵۷۰S و حتی هیبریدی افسانه‌ای P1 نیز به کار رفت.
• M840T (نسخه ۴.۰ لیتری): نسخه کنونی و پرچم‌دار مک‌لارن است که از سال ۲۰۱۷ با مدل ۷۲۰S معرفی شد. این موتور V8 توئین توربو ۴.۰ لیتری، بسته به مدل، قدرتی بین ۶۰۴ تا ۸۲۲ اسب بخار تولید می‌کند و در خودروهایی مانند سنا (Senna)، ۷۵۰S و ۷۶۵LT استفاده شده است.

ریشه‌ها: پیوند با نیسان VRH35L

علیرغم قدرت و تکنولوژی پیشرفته، عمر این پلتفرم موتوری مک‌لارن حداقل ۱۴ سال است و داستان آن عمیق‌تر از تصور است:

• منبع اصلی: مک‌لارن به‌عنوان یک شرکت نوپا در زمینه تولید خودروهای جاده‌ای، در ابتدا منابع مالی و فنی کافی برای طراحی یک موتور V8 کاملاً جدید از صفر را نداشت. به همین دلیل، تصمیم گرفتند از یک موتور موجود به‌عنوان پایه توسعه استفاده کنند.
• پایه ژاپنی: این موتور پایه، چیزی نبود جز نیسان VRH35L. یک موتور V8 توئین توربوی آلومینیومی ۳.۵ لیتری که در اصل برای مسابقات استقامت لمانز و کلاس GT1 طراحی شده بود.
• تاریخچه نیسان: این موتور توسط نیسان و شرکت تام واکینشاو ریسینگ (TWR) ساخته شد و در سال ۱۹۹۷ در خودروی مسابقه‌ای قدرتمند نیسان R390 GT1 در لمانز به کار رفت.

در اوایل توسعه مدل MP4-12C، مک‌لارن حقوق طراحی و توسعه معماری VRH35 را از TWR خریداری کرد و آن را به پایه‌ای برای ساخت سری موتورهای M838T و در نهایت M840T تبدیل کرد. اگرچه مهندسان مک‌لارن تغییرات گسترده‌ای در این پیشرانه اعمال کرده و حجم و قدرت آن را افزایش داده‌اند، اما می‌توان ریشه فنی موتورهای سوپراسپرت‌های امروزی مک‌لارن را در نهایت به یک طراحی مسابقه‌ای ژاپنی در دهه ۱۹۸۰ ردیابی کرد.