دوج دارت ۱۹۷۵ / طلای هجده عیار!
مجله ماشین – نوشته: مهران معتمدی کوچکسرایی /صنعت خودروسازی نیز نه تنها از این قاعده مستثنی نبوده، بلکه شاید بیش از هر صنعت دیگری نیازمند به این اصل باشد. به طور حتم، دوج دارت یکی از خودروهایی است که علاوه بر پیروی از این قاعده، صحت آن را نیز تأیید میکند. دوج دارت با تکیه بر فاکتورهای قیمت، قدرت و تجهیزات مناسب، برای اولین بار در سال ۱۹۶۰ معرفی شد و مجموعاً در ۴ نسل به تولید رسید که به ترتیب در سال های ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۱، ۱۹۶۲، ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۶ و ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۶ معرفی شدند و نسل نو نیز پس از اعمال تغییرات اساسی، در نمایشگاه «دیترویت-۲۰۱۲» معرفی گردیدکه البته، بیشتر به نسخه جدید دوج «نئون» شباهت دارد! نکته جالب توجه اینجاست که چهار نسل نخست فقط در مدت زمان ۱۶ سال معرفی شدند که نشانگر تلاش کمپانی جهت تحول و بهبود کیفیت در کوتاه مدت است. پس از معرفی دوج دارت مدل ۱۹۶۷ در شماره ۳۳۶ «مجله ماشین» حالا در حضور این خودرو به ملاقات مدل ۱۹۷۵ رفته تا علاوه بر بررسی آن، بتوانیم مقایسه ای بین مدل های ابتدا و انتهای نسل چهارم نیز داشته باشیم.
عکس‌های کامل این ماشین را اینجا مشاهده بکنید.
نسل چهارم دوج دارت، خود شامل دو سری فیس لیفت و ارتقاء سطح تجهیزاتی میشود که این تغییرات در مدل ۱۹۷۵ به اوج خود میرسد. به طور مثال، تمام مدل های ۷۵ ملزم به گذراندن آزمون تصادف از ناحیه سقف شدند که برای گذراندن این آزمون سخت، دارت مجهز به استیل ضخیمتر در ستون های A و سقف شد. همچنین سیستم هشدار باز بودن کمربند ایمنی به این ماشین اضافه گردید و کیفیت عایق های صوتی نیز در آن بهبود یافت. ضمناً در بخش فنی، با نصب یک کاتالیزور میزان گازهای آلاینده خروجی کاهش یافت و در بحث طراحی نیز، با بازنگری در قسمت انتهایی خودرو، از فرم جدید سپر و چراغ های مستطیلی استفاده شد.
در اولین برخورد با خودروی مورد بحث، مسحور رنگ طلایی زیبای آن می شویم، چراکه در شرایط نوری متفاوت و حتی در زوایای مختلف، بازتاب متفاوتی داشته تا هر وجه خودرو طیف متفاوتی از این رنگ را به نمایش بگذارد. این رنگ منحصر به فرد در کنار سقف پوشیده شده از چرم سفید و البته تایرهای دور سفید با قالپاق نقرهای رنگ که نوشته Dodge روی آن به چشم میخورد، جلوهای خاص و زیبا به آن می بخشد.
طراحی کلی بدنه ساده اما استوار و با وقار بوده و شاید زیباترین بخش آن، برجستگی دو گوشه انتهایی بدنه و چراغ ها باشد که نتیجتاً خط شانه قدرتمندی به وجود آورده که از چراغ های جلو آغاز شده و با عبور از روی درها، خاتمه مییابد. این مشخصه، در کنار طراحی سنتی شیشه عقب با قوس واروونه، نمایی کلاسیک به خودرو بخشیده است.
با ورود به کابین از سلامت لوازم و تجهیزات آن متعجب میشوم، چراکه به غیر از روکش چرم و مخمل صندلی ها که تعویض شده‌اند، تمام اجزای آن فابریک هستند. کیفیت چرم و چوب رودری ها و داشبورد مثال زدنی بوده و حتی پوشش نایلونی صندلی عقب، این حس را تداعی میکند که گویا خودرو به تازگی از کارخانه بیرون آمده است! البته این احساس پس از حرکت خودرو همچنان پایدار میماند، زیرا پیشرانه ۶ سیلندر آن با حجم ۳۶۹۶ سیسی و ۹۵ اسب بخار قدرت، در هماهنگی با جعبه دنده سه سرعته غیر اتوماتیک با اهرم تعویض در پشت فرمان، کارکرد به واقع نرم و آرامی دارد که این امر، در کنار سیستم تعلیق با میله های پیچشی مستقل در جلو و فنرهای تیغه ای نیمه بیضوی در عقب، سواری بی نقصی را برای آن به ارمغان آورده تا با وجود کابین راحت و صندوق بار جادار، دارت را بهعنوان یک خودروی خانوادگی تمام عیار مطرح کند.
اگرچه پیشرانه این ماشین چندان قدرتمند نیست اما گشتاور ۱۷۰ نیوتنمتری که در دور موتور پایین (۱۶۰۰ rpm) حاصل میشود، دارت را در شروع حرکت همچنان چابک نگاه میدارد تا در کنار بیشترین سرعت ۱۶۰ کیلومتر در ساعت، کاملاً جوابگوی نیاز یک خانواده باشد.
پس از مدتی سواری، دارت مدل ۶۷ نیز به ما ملحق میشود تا این دو خودرو با رنگ های زیبای بدنه، جلوهای کم نظیر را به وجود آورده و تمام نگاه ها را به خود جلب کنند! در نمای جلو دو اتومبیل به یکدیگر شباهت داشته اما دارت مدل ۷۵ با داشتن برآمدگی روی کاپوت که در ادامه، برجستگی روی پنجره جلو رادیاتور و دماغه را در پی دارد، سعی داشته تا از نمایی به روزتر بهره ببرد. در نمای عقب نیز دو مدل کاملاً متمایز هستند که البته، دارت ۱۹۶۷ چهره خشن تری دارد.
اختلاف سنی ۸ ساله این دو برادر، در کابین خود را نمایان میسازد که استفاده بیشتر از چوب در داشبورد و نوع و نحوه قرارگیری نشانگرها (مانند اضافه شدن چراغهای مربوط به کمربند ایمنی و کاتالیزور)، مؤید همین امر است. در بخش فضای داخلی هم، اگرچه دارت ۶۷ بزرگتر و جادارتر است اما ارگونومی در دارت ۷۵ بهبود یافته و هیچ کمبود فضایی احساس نمی شود.
اما در بخش فنی، برادر بزرگتر با ۱۴۵ اسب بخار قدرت و بیشترین سرعت ۲۰۰ کیلومتر در ساعت و سواری اسپرت و قدرتمند، این سؤال را به وجود می آورد که آیا دارت در مدل جدیدتر (۱۹۷۵) و در بخش فنی ضعیفتر از گذشته عمل کرده است؟! قطعاً پاسخ منفی است. ابتدا باید توجه داشت که در این برهه از زمان، خودروسازان با بحران انرژی مواجه بوده و جهت کاهش سوخت، به پیشرانه هایی با حجم و قدرت کمتر روی آوردند که دارت هم مستثنی از این قضیه نیست اما جواب سؤال فوق، در خط مشی اتخاذ شده در مدل های مختلف دارت نهفته است. بدین صورت که در این مقطع، دوج با تمرکز روی کاربرد هر کدام از مدل های دارت، به تناسب جامعه هدف آن رفتار کرده تا جوابگوی تمام اقشار مختلف باشد و از افت فروش جلوگیری کند.
دارت مورد نظر یک خودروی خانوادگی بوده که راحتی، سواری نرم و مصرف پایین، سه شاخصه اصلی آن را تشکیل میدهند، همچنین ویژگی های فنی آن کاملاً پاسخگوی نیازهای کاربر بوده و از طرف دیگر، به طور مثال دوج برای پوشش بازار قشر جوان تشنه هیجان، دارت ۳۶۰ Sport با پیشرانه ۸ سیلندر خورجینی و قدرت ۲۳۰ اسب بخار را روانه بازار کرده بود و طبیعتاً، همین عملکرد سبب شد تا دارت در پایان تولید نسل پنجم به مجموع فروش ۷/۳ میلیون دستگاه در دنیا دست پیدا کند.
در کل، باید گفت که دارت ۱۹۶۷ یک خودروی دورگه با ویژگی های خانوادگی و اسپرت بوده، در حالی که دارت ۱۹۷۵ یک خودروی خانوادگی به روز و تمام عیار با ویژگی های کیفی منحصر به فرد است.
از آقایان «ناصر نیکخو» و «علی چراغعلی» مالک خودروها و همچنین آقای «محمد اسکندری» به واسطه همکاری ایشان جهت تهیه گزارش تشکر می کنیم.
