ملاقات با پونتیاک ترنس ام مدل ۱۹۷۳، کامارو مدل ۱۹۷۳ و فورد موستانگ مک وان ۱۹۷۲ / خاطره سازترین گروه از خودروهای پونی کار
فهرست مطالب:
مجله ماشین – نوشته: سهراب بزرگزاد/ در آن زمان بازار خودروهای عضلانی و قدرتمند در اختیار شورولت و کرایسلر بود ولی جسارت و نوآوری یک طراح در گروه خودروسازی فورد که بعدها به نام پدر موستانگ لقب گرفت باعث شد تا سبکی از طراحی به وجود آید که خودروهایی با ابعاد کوچکتر در عین حال با قدرتی بینظیر طراحی و برای هدف قرار دادن قشر جوان تولید شود.
لیدو آنتونی لی یاکوکا کسی بود که با طراحی اولین پونی کار صنعت خودرو را یک قدم به جلو و میزان محبوبیت خودروهای خاص آمریکایی را جاودانه کرد. صد البته موفقیت در طراحی و تولید این مدل بهگونهای همه گیر شد که بعد از نسل اول موستانگ و ارائه آن در سال ۱۹۶۵ سایر خودروسازان نیز اقدام به تولید نمونههای مشابه در این کلاس انجام داده تا مبادا از گردونه رقابت دور بمانند.
در تمام این سال‌ها تعدادی از این خودروهای افسانهای عملاً دیگر تولید نشده و به خاطرات پیوستند ولی مدلهایی همچون کامارو و دودج چلنجر شانه به شانه موستانگ پیش آمده و همیشه جدالی سخت بین این مدلها برای تصاحب سهم بیشتری از بازار در جریان بوده است. یکی از مکانهایی که تا کنون شاهد تولد و ظهور قدرتمندترین پونی کارها برای ثبت رکورد بوده پیست نوربرینگ بوده که معرف حضور تمامی علاقهمندان به خودرو است و رکوردهای ثبت شده در آن مهر تاییدی بر محبوبیت محصول مورد تست در بازار خودرو است.
انچه که ما در این مقاله برای علاقه مندان به خودرو به رشته تحریر در آوردهایم یک مقایسه بین سه مدل از خاصترین خودروهای رده پونی کار کلاسیک موجود در کشور است که علاوه بر سلامت فیزیکی و نحوه مطلوب نگهداری بعضاً توسط مالکین با قطعات فابریک و با هزینههای بسیار گزاف بازسازی و تقویت شده‌اند.
جالب است که با اثبات اظهار نظر مالکین توسط تصاویر و ویدئوهای مختلف مشخص گردید که هر سه خودرو فقط جنبه کلکسیونی را نداشته و با حضور در تورهای مختلف کیلومترهای بالایی را به راحتی و بدون مشکل تردد و حتی با این سن و سال برای رقبای تازه واردشان خط و نشان هم میکشیدند. لازم به ذکر است که با در نظر گرفتن به اینکه در مواردی مشابه به توضیح و بررسی تاریخچه هر سه مدل خودرو پرداختهایم در این مطلب فقط به بررسی مشخصات فنی و تست عملکرد آنها در جاده و پیست میپردازیم.
جدال برای تاج پادشاهی
پونتیاک ترنس ام مدل ۱۹۷۳
این مدل از پونتیاک در بین علاقه مندان به دماغه کوسهای نیز معروف است چرا که یکی از جذابترین چهرهها را در بین پونی کارها به خود اختصاص میدهد. از رو به رو دماغهای که در قسمت وسط برجسته و با زوایایی منحنی طراحی شده دقیقاً حالتی شبیه به سر یک کوسه را به خود گرفته است.
چراغهای گرد در دو گوشه چهره خودرو و فضای جلو پنجره که با یک تیغه قطور به دو نیم تقسیم شده و بادگیرهای خوش طرح پایین چراغها در مجموع چنان طرح خاصی را به دماغه خودرو میبخشد که به هیچ وجه متوجه عدم وجود سپر و ادغام آن با جلو پنجره نمیشوید.
برجستگی تاج کاربراتور و هواکش که کاپوت را شکافته و از آن خارج شده دقیقا شبیه به باله بالایی کوسهها طراحی شده است که زیبایی این خودرو را دو چندان میکند. در نمای جانبی گلگیر و کاپوت کشیده به یک در با ابعادی بزرگ میرسد ولی این حجم و ابعاد به صورت ناگهانی در گلگیر عقب به اتمام میرسد و سقف و ستون عقب با یک شیب تند به سمت سپر فرود آمده و ناگهان خودرو تمام میشود که در واقع این خاصیت طراحی پونی کارهاست.
چراغهای عقب در حد فاصل در صندوق با سپر در کوچک‌ترین فضای ممکن و به زیباترین شکل طراحی و نصب شده‌اند. یک سپر تمام استیل با یک فرورفتگی در قسمت وسط و دو سری اگزوز در دو گوشه گلگیرها، در عین سادی بیشترین زیبایی را برای این خودرو میدهد.
با باز شدن در و وارد شدن به فضای داخل خودرو تنها چیزی که توجه شما را به خود جلب میکند این است که از پشت فرمان تا چشم کار میکند کاپوت جلوی شماست و قرار است سوار بر این مرغ اتشین از رانندگی لذت ببرید. این خودرو از یک موتور ۸ سیلندر ۴۰۰ اینچ مکعب با خروجی در حدود ۲۳۰ اسببخار بهره میبرد که تمام نیروی تولید شده به یک گیربکس اتوماتیک ۳۵۰ منتقل میشود و از انجا به رینگ رالی تو ۱۵ اینچی رهسپار شده تا لاستیکهایی با سایز ۲۹۵ در محور عقب به جدال اسفالت زیر پا بتازند.
ناگفته نماند که مالک برای این خودرو از کاربراتور مدل کارتر 850CFM و هواکش ادل بروک استفاده کرده تا توانایی این فلب تپنده را به حداکثر خروجی ممکن برساند.
کامارو مدل ۱۹۷۳
کامارو در این مدل به گونهای طراحی شده که رقیب مستقیم ترنس ام باشد و در چهره و خطوط طراحی بیشترین شباهت را به رقیب دیرینه خود دارد. یک شبکه جلو پنجره بزرگ که تا پایینترین قسمت جلوی خودرو نفوذ کرده و باعث شده تا سپر به دو قسمت تبدیل و در دو گوشه چهره خودرو قرار گیرد.
یک جفت چراغ با دو سایز متفاوت در کنارهها و راهنماهایی باریک و مستطیلی شکل روی لبه گلگیرها از مشخصههای اصلی نمای ظاهری این خودرو است. در نمای جانبی دقیقاً مشابه با پونتیاک ولی در قسمت پشت فاقد بالچه عقب روی در صندوق است.
سپر تمام استیل با فرونشست در میانه و یک جفت چراغ گرد هم اندازه در دو سمت خودرو نمای پشتی این خودرو را تشکیل میدهد که انصافاً زیبایی قابل توجی را به همراه دارد. در این مدل از کامارو و به صلیقه مالک و با اضافه شدن لوازم موتور از کیت استروکر شامل پیستونهای کف تخت و سرسیلندر سواپ درشت و کاربراتور ادل بروک ۶۰۰ سی اف ام نیرویی در حدود ۲۳۰ تا ۲۴۰ اسببخار تولید و پس از سرازیر شدن به گیربکس اتوماتیک ۴۰۰ به سمت دیفرانسیلی دیفرانسیل کلاچدار که اصطلاحا به ۱۳/۴۱ معروف است میرود و از انجا تبدیل به خراشهای تیره رنگ روی اسفالت میشود.
در این مدل هم لاستیکهای دو سایز در قسمت جلو ۲۳۵ و در محور عقب ۲۹۵ بوده که به هندلینگ و چسبندگی بهتر خودرو به کف جاده کمک شایانی میکند.
فورد موستانگ مک وان ۱۹۷۲
اما موستانگ با مدل مک وان پا به این رقابت سه نفره گذاشته که یکی از خاصترین مدلهای موستانگ به شمار میاید. زبان طراحی مک وان به دلیل زاویه قائم در پشت خودرو و حالت فست بک بودن آن کمی با دو رقیب دیرینه متفاوتتر است. از روبهرو چراغهای گرد در دو گوشه جلو پنجره و حضور یک جفت چراغ سکن مستطیل شکل در مجاورت چراغهای اصلی و سپر سراسری تمام استیل و راهنماهای باریک زیر آن چهرهای متمایز را نسبت به دو رقیب دیرینه رقم میزند.
شیارهای تنفسی دوقلو موجود روی کاپوت باعث شده تا حالتی تهاجمی تر را به به این خودرو ببخشد. در نمای جانبی نیز تفاوت به گونهای است که علاوه بر شیشه در یک فضای کوچک به شیشه لچکی عقب نیز اختصاص دارد که در دو مدل رقیب موجود نیست.
خط کشی سراسری کناره خودرو که خاص مدلهای مک وان است نیز چشم نواز است. صندوق عقب به لطف زاویه قائم با ارتفاعی بلندتر از رقبا طراحی و با یک اسپویلر مشکی رنگ تزیین شده است. به لطف مالک خوش ذوق مک وان موتور ۸ سیلندر فابریک به همراه گیربکس استاندارد آن با نمونه موتور ۳۵۱ نسل سه فورد ۵ لیتر ۵۰۰۰ که در زمان عرضه به بازار معروف به اچ او بود به ۲۵۵ اسببخار نیرو دسترسی داشته که جایگزین قوای محرکه قبلی و استاندارد خودرو بوده است.
توجه شود که گیربکس ۴ دنده اور درایور جدید نیز که مخصوص همین مدل ویاری رسان موتورهای نسل ۵ است نیز روی این خودرو مستقر شده است.
لاستیکهای دو سایز و مشابه با دو رقیب دیگر هم به پرتر شدن محفظه گلگیر و هم به چسبندگی و فرمانپذیری کمک شایانی میکند. با باز شدن در خودرو و وارد شدن به کابین آن تفاوت در فضای داخلی نیز نسبت به دو رقیب بیشتر و داشبورد از ترکیب سه آمپر و با ارتفاعی بلندتر و سبک طراحی مختص خود خود نمایی میکند.
سه تفنگدار
در یک نگاه کلی هر سه رقیب در زمان خود و حتی اکنون که به خودروهای کلاسیک تبدیل شده‌اند طرفدارهای دو آتشه خود را داشته و دارند. هر سه خودرو از توان گشتاور فوق العاده و فرمان پذیری بی نظیر برخوردار هستند.
در زمان استقرار در جایگاه راننده و پشت فرمان، در دو مدل پونتیاک و کامارو به دلیل ارتفاع کمتر نسبت به مک وان حالتی اسپرتتر را احساس میکنید ولی در مک وان به دلیل حالت خاص داشبورد و استقرار صندلی راننده در جایگاهی بالاتر قرار دارید. دید میدانی شیشه جلو در هر سه خودرو عالی و نحوه استقرار ادوات روی داشبورد و محل دسته دنده در بهترین وضعیت قرار داشت.
با شروع تست و قرار دادن وضعیت دنده در حالت حرکت کافی است تا در استفاده از پدال گاز کمی ناشی گری کنید تا متوجه شوید که راز ماندگاری این خودروها بعد از گذشت این همه سال در چیست. گشتاور بالا و هماهنگی بینظیر گیربکس و دیفرانسیل در هر سه مدل فقط و فقط یک نتیجه را حاصل میشود و آن هم چیزی به جز دود سفید و بوی لاستیک گداخته شده نیست.
باور کنید که اگر ادامه روند حضور این مدل خودروها در کشور پیوسته بود به دلیل قیمت بسیار ارزان سوخت در کشور ما نسبت به سابر نقاط دنیا، یکی از پر فروشترین بازار برای این مدل از خودروها کشور عزیزمان ایران بود. هر چند به دلیل سن و سال خودروها نمیشود انتظار حضور سیستمهای پیشرفته امروزی روی این مدلها باشیم ولی نکته مهم اینجا بود که لذت سواری با هر سه مدل را در هیچ یک از خودروهای امروزی حتی با توان و امکانات بیشتر احساس نخواهید کرد.
قدرت ترمزگیری در هر سه مدل مطلوب و قابل قبول بود. باور این نکته که برای بازسازی این خودروها به وضعیت کنونی چه هزینههای سرسام آوری پرداخته شده تا لوازم اصلی از موطن خودروها به دست مالکین برسد کمی سخت و نشان از یک عشق و علاقه خاص به این مدل از خودروها است.
در پایان از آقایان سهیل حجت پناه (مالک مک وان)، علی کامگاری (مالک پونتیاک) و آقای محمد رضا شفیعی (مالک کامارو)، به خاطر همکاری با گروه تست خودروی مجله ماشین و صرف وقت در تهیه تصاویر این گزارش تشکر میکنیم.
